زمان می گذرد؛ روزها از پی روزها و سال ها از پی سال ها.
اما حادثه کربلا همواره جلوه ای روشن تر و طراوتی روح بخش تر می یابد.
هرچه زمین و زمان کهنه تر می شود، حماسه کربلا نوتر می گردد.
راستی رازش چیست و رمزش در کجا نهفته است؟
چرا این حادثه خون رنگ پدید آمد؟
چگونه شد که لاله های بوستان رسالت پرپر شدند؟ …
کربلا ماندگار است چون «حقّ» پایدار است محرم و عاشورا همیشه زنده است
چون خون و حماسه در رگ های غیرتمندان الهی همواره جوشان است…خون محمّد و علی، خون فاطمه و حسن،
خون حمزه و جعفر طیار
در رگ های حسین علیه السلام شعله می کشد؛
خونی که از روز نخست برای نشر دعوت توحید و عدالت گرم و زنده بود و هرجا نیازی احساس می شد،
به زمین می ریخت؛
خون پیامبران، خون ابراهیم و اسماعیل، خون موسی و عیسی…
اندک اندک آفتاب از میان آسمان به سوی باختران سرازیر گشت.
خون، زمین کربلا را گرفت. ساعتی از ظهر عاشورا گذشت.
فاجعه عظما و شهادت کبرا واقع شد…
سر حسین در دست دشمن…. اللّه اکبر…
هوا تیره و تار، زمین لرزان، و خورشید گرفته…
و سپس طلوع خورشید حقیقت…
بدین سان خون حسین و یاران او بر زمین ریخت و از آن خون درخت آزادی و آزادگی رویید